Kəlbəcər Şəhər Gününün sevinci bu dəfə başqa cür idi — torpağın nəfəsi, dağların ucalığı, insanların gözündəki işıq eyni anda danışırdı. Doğma yurduna qayıdan yeni ailələri görmək, onların sevincinə şahid olmaq mənim üçün təkcə bir günün xoşluğu deyil, illərlə həsrət çəkən Kəlbəcərin yenidən nəfəs alması idi. Kəlbəcərin dəyişən siması göz önündə idi. Yeni salınan küçələr, bərpa olunan evlər, işıq saçan məhəllələr — elə bil zaman illərlə susmuş bu torpaqdan pasını silib yenidən oyadırdı. Az vaxt ərzində görülən tikinti-quruculuq işləri insanın içində böyük bir inam yaradırdı: Kəlbəcər təkcə qayıtmır, yenidən doğulurdu. Hər addımda sürət, nizam və məqsədəuyğunluq hiss olunurdu. Buraya həyat geri dönmüşdü. Bu təntənənin ən təsirli anlarından biri isə Kəlbəcərdə yandırılan üç tonqal idi — o alov sadəcə rəmz deyildi, bütün kəlbəcərlilərin ocaqlarında yenidən alovlanan həqiqi işığın təcəssümü idi. Elə bu görülən işlər barədə danışanlar arasında bir ad xüsusi çəkilirdi. Azərbaycan Respublikasının Prezidentinin Kəlbəcər rayonu üzrə xüsusi nümayəndəsi Bəşir Hacıyevin adı insanların dilində sadəcə vəzifə sahibi kimi yox, sanki el-obasına qayıdan bir övlad kimi səslənirdi. Tədbirdə yaşlı nəslin sırasında əyləşib bu möhtəşəm mənzərəyə baxanda zaman sanki dayanmışdı. Kəlbəcərin dünəni yaralı bir xatirə kimi köksümə çöksə də, bu günü ümid, sabahı isə artıq gerçəkləşən arzular kimi gözlərimin önündə canlanırdı. Şəhər Gününün 5 illiyinin belə təntənə ilə qeyd olunması hər bir azərbaycanlının sinəsində qürur dalğası yaradırdı. Körpə nəsil və ağsaqqallar, ağbirçək nənələrin söhbəti isə bir yazar kimi içimdə yeni bir duyğu oyatdı: bəzən tarix kitablarla deyil, insanların baxışında, səsində, nəfəsində yaşayır. Bəlkə də bu sözləri oxuyan hər kəs eyni duyğunu hiss etməz. Amma əgər bir insan haqqında həm ən kiçiklər, həm də ən böyüklər doğmaları kimi danışırsa — bu, diqqətin, qayğının və vicdanla görülən işin ən böyük sübutudur. Kəlbəcərdə bir el sözü var: “Sözünü kişi kimi de — istər yaxşı, istər pis.” Məni tanıyanlar bilir ki, düzə “düz”, əyriyə “əyri” deməkdən çəkinmirəm. Oturduğum yerdə istər-istəməz qulaq yoldaşı olduğum iki ağsaqqal söhbət edirdi: “İnsan oğlu insandır, bilirsən nə gözəl adamdır. Hər bir dərdimizlə maraqlanır, qapımıza gəlir, problemimizi həll etməyə çalışır.” Qarşıdakı balaca qızcığaz isə dostuna sevinc dolu səslə deyirdi: “O, mənim əmimdir.” Körpə bir qəlbi qazanmaq… böyük nəslin hörmətini daşımaq… orta nəslin sabaha inamını artırmaq… Bu, təkcə peşəkarlıq deyil — xalqa yaxınlığın, insanlığa sədaqətin adıdır. Bu gün bir daha əmin olduq ki, Kəlbəcərə edilən təyinatda cənab prezidentimiz İlham Əliyev yanılmayıb. Kəlbəcər isə sanki özünə bir övlad tapıb — qayğı göstərən, dinləyən, yanında dayanan bir oğul.
Günün mübarək, Kəlbəcər!
Köçün mübarək, Kəlbəcər!
Yuvana qayıdan hər nəfəsin mübarək olsun!
Xüsusi Nümayəndəliyin bütün işgüzar kollektivinə səmimi təşəkkürümü bildirirəm.
Xüsusi Nümayəndəliyin bütün işgüzar kollektivinə səmimi təşəkkürümü bildirirəm.
Bashlibel.az
